"เรากำลังจะตาย"..ผมคิดเช่นนี้บ่อยๆเท่าที่จะทำได้ เพราะมันคือนิยามในการใช้ชีวิตของผม

เมื่อ สามปีก่อน ผมประกอบอาชีพครู สร้างลูกศิษย์ลูกหามากมาย ทั้งภาคตะวันออก และภาคใต้ ความกลัว กำลังพาผมเข้าไปสู่ห้วงวัฏจักรสังคมที่ได้ชื่อว่าเห็นแก่ตัว กลัวน้อยหน้า กลัวไม่มีศักดิ์ศรี กลัวสารพัดกลัว

ก่อนที่ผมจะอำลาชุดกากี ซึ่งเป็นชุดที่มีแต่ความกลัว...ผมหยิบชุดขึ้นมาดูวิเคราะห์ ผมได้ยินเสียงความเสียใจของแม่ ผมได้ยินเสียงคำดูถูก คำสมน้ำหน้า ของคนรอบข้าง และที่สำคัญ ผมได้ยินเสียง "ความกลัว" ในหัวใจผมอย่างชัดเจนที่สุด

รุ่งเช้า ผมตัดสินใจบอกว่า "ผมต้องกำหนดชีวิตตัวของเราเองได้ คนอื่นไม่มีสิทธิ" 8:00 น.เช้าตรู่ผมร่างหนังสือลาออกใส่ในแฟ้มเสนอเซนต์เป็นที่เรียบร้อย...อนาคตมันขึ้นอยู่กับกระดาษสองแผ่นนี้...อยู่ที่ผมจะเลือกเดิน

ครุ่นคิดอยู่นาน กว่ารองผู้อำนวยการซึ่งรักษาการแทนเข้ามาเซนต์ชื่อรับรองเพื่อเสนอต่อ ผู้อำนวยการ

นึกภาพออกไหมครับ เงินเดือน 18,000 ในอีกไม่กี่วันข้างหน้า กับ ตัวตนของเราซึ่งไม่รู้ว่าจะเปลี่ยนเป็นเงินได้ไหม

เอาแล้วไง เริ่มสั่น ไปไม่ถูก เคว้งคว้าง...และเราถอยกลับไม่ได้แล้ว

อาทิตย์แรกนอนไม่หลับ สองอาทิตยืผ่านไปเข้าไปดูเว็ปไซต์ของสถานศึกษาเดิมที่เคยสังกัดทุกคนดำเนินงานปกติ...แต่ในภาพบรรยากาศกิจกรรมงานโครงการต่างๆ ของสถานศึกษา ไม่มีภาพเราร่วมด้วยอีกแล้ว  "เหงา" วิ่งเข้าใส่อย่างจัง 

ตัดสินใจหอบผ้าลงใต้ ซึ่งเป็นบ้านเกิดในจังหวัดนครศรีธรรมราช กับเงินเก็บก้อนสุดท้ายซึ่งร่อยหรอลงทุกวัน

กลับบ้านไปได้เดือนนึงก็พบกับโครงการ "คนกล้าคืนถิ่น" จากการหาข้อมูลทางอินเตอร์เน็ต อาจจะเป็นดวงมั้งที่ไปเจอเข้าเรื่องการรับสมัครคนกล้า...

ผมเป็นรุ่นทดลองของโครงการ และโครงการก็เป็นเครื่องมือทดลองของผม

ที่บ่มเพาะคนกล้าเราต่างคนต่างที่มา แต่ความสุขเกิดขึ้นเพราะเรามารวมตัวกัน

หลังจากอบรมเสร็จเครือข่ายเรามีพลังมากสอบถามสารทุกข์สุกดิบไปมาหาสู่กัน พลังผมพุ่งพล่านเลือดสูบฉีด ...กลับบ้านไปไม่รีรอ...บุกป่าฝ่าดงจากสวนผสมที่มีอยู่น้อยนิด.....กะว่าจะทำนั่นนี่โน่น...เช้ามา "เดินเข้าป่า" จนคนแถวนั้นบอกว่าผมบ้า..เรียนจบมางานก็มี ลาออกมาทำสวน....

ลงแรงไปได้สักพัก...สิ่งที่เกิดขึ้นคือ พลังหมด เงินหมด...ทุกอย่างล้มเหลวอย่างสิ้นเชิง

กลับมานั่งถอดบทเรียน...เงียบและคิดหาทางออกว่าจะทำอะไรต่อไป 

ปล.เดี๋ยวค่อยมาเล่าต่อครับ