“จุดเริ่มต้นจากลูกเกษตรกร สู่คนเมือง จนปี2558 ชีวิตผันจากคนเมืองสู่ชนบทอีกครั้ง คืนถิ่น... ณ บ้านไร่คุณยาย พิจิตร”

“เข้ หรือที่คนแถวนี้เรียกครูเก๋ ชีวิตไม่ได้สวยหรูงดงามเกิดจากครอบครัวเกษตรกรจนๆ เริ่มสร้างจากเสื่อผืนหมอนใบมุ้งจอบ 2 เล่ม หม้อจานช้อนอยู่ยุ้งข้าวโพด ลำบากแต่เกิดคลอดหรูโรงพยาบาลอย่างดีมาอยู่ป่าซะงั้น เติบโตมาได้ด้วยวิถีอยู่ป่าทำงานเคียงบ่าเคียงไหล่พ่อแม่จนร่ำเรียนจบปวส. ผันตัวเองไปทำงานบริษัทที่ชลบุรี ถีบตัวเองเรียนจนจบปริญญาตรี ทำงานสร้างตัวอยู่ 11 ปี มีบ้านหรู รถหลายคัน สุดท้ายค้น พบว่าชีวิตเราไม่ใช่คนเมือง จึงขายทุกอย่าง ลาออกงาน ย้ายกลับ มาบ้านพิจิตร เริ่มต้นตกงานก่อน เลี้ยงลูก ช่วงนั้น เครียด จนเคยคิดจะกลับชลบุรีอีกรอบ จนมาเจอโครงการคนกล้าคืนถิ่น สมัครวันสุดท้าย รุ่น 1 รุ่นแรกของโลก รุ่นหนูทดลอง อบรมรอบที่ 3 ณ ค่ายจิรประวัติ 5 วัน 4 คืน แบกเป้ นั่งรถเมล์ไปอบรม เจอคนแปลกหน้าที่ไม่รู้จักสักคน นั่งล้อมวง เขียนๆ แปะๆ Check In, Check Out ‘นี่ตรูมานั่งทำบ้าอะไรฟะ’ แต่ก็นะ ด้วยตัวตนเรามีแบบนี้ ทำให้เราได้เพื่อนมาทั้งหมด และยังคบหากันอยู่ และยิ่งขยายวงกว้างไปอีก เป็นเครือข่าย ที่กระจายอยู่ทั่วประเทศ แทบทุกจังหวัดก็ว่าได้ เรายังพบปะ คุยกัน แลกเปลี่ยน สายเขียวคุยกันเข้าใจ เราเริ่มแบ่งปัน แลกเปลี่ยน พันธุ์พืช และสิ่งอื่นที่ปันกันได้ ไม่ได้คิดถึงเงิน มันคือวิถีเดิมแบบโบราณกลับมา มันสุขที่ใจ ได้เจอคนคิด เหมือนๆ กัน

เราเจอต่อต้านจากครอบครัว มันบ้า ออกงานมาทำเกษตร แถมทำแบบอินทรีย์ จะรอดได้อย่างไร มาทำไมกัน อุปสรรค มันเยอะเกินกว่าจะเล่า ต้องสัมผัสเองจึงจะเข้าใจ แต่เราก็ ให้กำลังใจกันและกัน กอดคอกันรอด ในเครือข่ายเราแตกตัว กระจายไปอีกหลายๆ โครงการ อบรม จนบางคนสามารถขาย ทำแบรนด์ของตัวเองใหญ่โตส่งออกนอกประเทศ แต่คือวิธีการ ต่อยอด ที่แล้วแต่ว่าใครจะก้าวไปได้แค่ไหน ส่วนเข้อยู่ที่มั่น คือ บ้านไร่คุณยาย คอยสนับสนุนอยู่เบื้องหลัง ไม่ชอบการเข้าเมือง วุ่นวาย แค่มีอาหารปลอดภัย แบ่งปัน ขายบ้าง พออยู่ได้ และด้วยสถานะของเรา กลับเข้าทำงานในระบบหน่วยงานรัฐ กันหมด จึงทำให้เราทำเกษตรได้แค่วันหยุด เช้าๆ เย็นๆ ตามที่เวลาอำนวย ทำได้นะ แต่เหนื่อยนิดและผลที่ออกมาจะไม่เต็ม 100 แต่ก็ได้อย่างที่ควรเป็นไรที่รับได้ แต่คนอื่นอาจจะคิดว่าทำไม ไม่ทำให้เต็มๆ คือขีด ความสามารถคนเราจำกัดด้วยเวลา เมื่อเราเลือก ทั้งสองทาง เราก็ต้องรับให้ได้กับปัญหาที่มันจะมาก หน่อย แต่มันก็สุขที่ได้อยู่ในวิธีแบบนี้มีกิน มีอยู่มีใช้ และอนาคตยั่งยืน ถ้าไม่พากันแล้งตายไปก่อนนะคะ รายได้เราพออยู่ได้ไม่กำไร ก็เสมอตัว เราไม่ใช่นัก ธุรกิจ หัวคิดการค้า เราจึงไม่ได้คิดถึงอย่างเป็นเงิน จึงแจกมากกว่าขาย หลายคนสงสัย “มรึงปลูกเพื่อ แจกทำไมวะ ขายสิ” ก็ความสุขคือ คนรับได้กินดีๆ มีความสุข คนให้ก็สุขยิ่งกว่า ก็แค่นั้น แต่ถ้าจะขายก็ ขายได้นะ แต่มันไม่ใช่ตัวตนเราจึงทำได้ไม่ลำบากใจ เราจึงอยู่แบบนี้สุขๆ ทุกข์ๆ พอมีแค่นั้นไม่ได้รำ่รวย แค่มั่งคั่ง มั่นคง เป็นคลังอาหาร เราพอใจแล้ว”

มาถึงจุดเปลี่ยนที่เราเริ่มอายุเยอะเรายิ่งต้องการความสงบ เมื่อ ค้นพบแล้วเราต้องสานต่อความต้องการของเรา การพอเพียง ที่พอดี ไม่ได้หมายความว่าต้องยาจก ยากจน ลำบาก เราก็ ยังเป็นคนเหมือนคนทั่วไป มีกินหรู นอนหรู เที่ยวบางเวลาที่ โอกาสเหมาะ จึงไม่จำเป็นเลยว่าทำเกษตรจะต้องจน ต้องไม่หรู ต้องไม่เที่ยว มันเป็นความพอใจของแต่ละคน อยากทำอย่างไร กับชีวิตที่เราออกแบบเองได้ ไม่จำเป็นต้องสนใจสิ่งอื่นใด ถ้ามั่นใจว่าเกษตรคือใช่ ก็ลุย แต่ไม่ต้องขนาดลาออกงานมาทำ เพราะภาพสวยแต่มันไม่ได้สวยงามตามภาพ มันเหนื่อย ฉะนั้นคนที่จะทำควรทดลองทดสอบตัวเองให้ชัดเจนก่อนทำ เกษตร ขอให้สนุกสุขกับชีวิตที่คุณเลือกในวิถีเกษตร รับรองว่าคุณมีเพื่อนสายเขียวทั่วประเทศ อย่าคิดว่าจะปลูกขายใคร ให้คิดว่าปลูกแล้วได้กินตอนไหน อร่อยไหม ทำอะไรกินดี จะแจกใครกิน แล้วค่อยคิดขายใครเมื่อมันเหลือเฟือ นั่นล่ะ คุณจะค้นพบกับความสุขที่แท้จริง ถ้าคุณรู้จักให้มากกว่ารับ จงเป็นตัวของคุณเองที่คุณเลือก อย่าให้ใครกำหนดชีวิตคุณ ยินดีต้อนรับสู่ชีวิตเกษตรกร”

“ขอบคุณโครงการคนกล้าคืนถิ่นที่ทำให้เรามี เพื่อน มิตรสหายที่จริงใจ รักกันในแบบสายเขียว ทั่วประเทศ รักเธอประเทศไทย รักโครงการคนกล้า คืนถิ่น เธอคือจุดเริ่มต้นของมิตร... ไมตรีทำให้รู้ว่า โลกนี้ยังมีสิ่งดีรอเราอยู่อีกมากนัก อยู่ที่เราจะออกไป สัมผัสมันหรือไม่... แค่นั้น

บทความจาก: เรื่องราวที่ดีจากคนกล้าคืนถิ่น…ถึงคนรุ่นใหม่ หนังสือบทเรียนพื้นที่ต้นแบบ การพัฒนาธุรกิจเกษตรของเกษตรกรรุ่นใหม่